هم زمان با دستگيري بابک زنجاني ، حسن روحاني با تعيين ضرب‌الاجل يک‌ماهه براي اسحاق جهانگيري، رييس ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادي خواستار برخورد قاطع با ويژه‌خواران شده بود، اما ضرب‌الاجل يک‌ماهه روحاني به جهانگيري در هفتم بهمن ماه پايان يافت اما ظاهرا اتفاق خاصي نيفتاد.
به گزارش پايگاه خبري تحليلي پيرغار؛ در مورد اينکه آيا دولت واقعا مي تواند در سال ?? از پس مبارزه با مفسدان اقتصادي برآيد يا خير با دکتر حسين راغفر اقتصاددان ايراني و استاد اقتصاد دانشگاه الزهرا گفتگو کرديم. او تاکيد مي کند: «فساد اقتصادي با توجه به فرصت هاي سياسي و اقتصادي کشورها شکل گرفته و گسترده مي شود. با توجه به گوناگوني جوامع تجليات متفاوتي دارد. در مورد اقتصاد ايران، عمدتا ريشه فساد در شيوه مديريت درآمدهاي نفتي است و فرآيندهاي غيرشفافي که در استفاده از منابع وجود دارد. عمده اين منابع، منابع بخش عمومي و طبيعي کشور مانند معادن و نفت و گاز است که شيوه توزيع آن منشا فساد است يعني اينکه به چه کسي چه قدر مبالغش را پرداخت کنيم.»
به عقيده وي «اگر قرار است اصلاحي صورت گيرد بايد از اين محل آغاز شود که دولت ها اصولا علاقه اي به اين مسئله ندارند علتش هم اين است که با اين اقدام محدود مي شوند و بايد پاسخگو باشند و طبيعي است که علاقه اي به اين کار ندارند. بيشترين ميزان فساد هم به همين دليل بيشترين فسادها در طول تاريخ دولت نهم و دهم در طول تاريخ اقتصادي ايران اتفاق افتاد.
راغفر مي گويد: « بنابراين حل اين مسئله را نمي توان به عهده هيچ کدام از اين دستگاه ها گذاشت. فساد ابزاري شده است تا گروه هاي سياسي که خود نيز آغشته شده اند، عليه يکديگر پرونده سازي کنند و از آن مانند شمشير داموکلس بالاي سر هم نگه دارند. براي همين ما شاهد يک نوع هماهنگي بين گروه هاي مختلف سياسي هستيم که نوعي تهديد نيز عليه يکديگر دارند. اين تهديد همان برگ هاي فسادي است که در پرونده خيلي ها وجود دارد. بنابراين اميدي به اينکه اين گروه ها بتوانند راهبري يک جريان ضدفساد را شکل دهند انتظاري بي مورد است و محقق نمي شود. اين کار بايد از سوي رهبري هدايت شود و بدون جهت گيري هاي سياسي و واقعا براي فساد زدايي از ساختار اقتصادي،سياسي و اداراي کشور باشد.»
اين اقتصاد دان ايراني در آخر تصريح مي کند: «بدون اين اصلاحات امکان توسعه اقتصادي در کشور امري ممتنع است و ظرفيت هاي رشد کشور بيش از پيش تضعيف شده و در اين فرآيند رقابت هاي جهاني عقب تر مي مانيم و جامعه نيز فقيرتر و اسيب پذيرتر مي شود.»
منبع:افکار