طي سال هاي اخير، انتقادات فراواني به اين روش آمارگيري وارد شده که از مهم ترين آنها شاغل دانستن افرادي با يک ساعت کار در هفته است. کارشناسان عقيده دارند با يک ساعت کار در هفته، امکان تامين مخارج و هزينه هاي زندگي وجود ندارد؛ از اينرو تعيين يک ساعت کار به عنوان مرز بيکاري و اشتغال افراد درست نيست و اينگونه بررسي برآيند غيرواقعي از واقعيت هاي جامعه ارائه خواهد کرد.
۲.۱ ميليون نفر در مرز بيکاري
در عين حال، مرکز آمار ايران تعداد افراد داراي اشتغال ناقص در سال گذشته را ۲ ميليون و ۱۵۳ هزار نفر دانسته که نشان مي دهد اين بخش از بازار کار در مشاغلي با ساعات کاري کمتر از ۴۴ ساعت در هفته مشغول به فعاليت هستند؛ بنابراين نمي توان خيلي آنها را داراي اشتغال دانست و بيشتر از اينکه اين گروه ها شاغل باشند بايد آنها را بيکار بدانيم.
به تازگي گزارشي از سوي مرکز پژوهش هاي مجلس ارائه شده که تعداد بيکاران کشور را با نگاه جديدي بررسي کرده و جمعيت فاقد شغل کشور را ۶ ميليون و ۵۰۰ هزار نفر مي داند. اين مرکز در بيان دلايل خود با تاکيد بر اينکه تعداد بيکاران مطلق کشور در سال گذشته ۲ ميليون و ۷۰۰ هزار نفر بوده است، ۲ ميليون و ۱۵۳ هزار نفر داراي اشتغال ناقص را هم بيکار دانسته و در نهايت به رقم ۴ ميلون و ۸۸۲ هزار بيکار در اين بخش رسيده است.
همچنين از نظر مرکز پژوهش هاي مجلس در سال گذشته تعداد يک ميليون و ۶۱۷ هزار نفر در کشور از يافتن شغل دلسرد شده اند و آنها را هم بايد به مجموع جمعيت بيکاران مطلق و افراد داراي اشتغال ناقص افزود؛ بنابراين در نهايت تعداد بيکاران کشور ۶ ميليون و ۵۰۰ هزار نفر است و نه ۲ ميليون و ۷۰۰ هزار نفر.
۱.۶ ميليون نفر از يافتن شغل دلسرد شدند
اينکه ۲ ميليون و ۱۵۳ هزار نفر داراي شرايط اشتغال ناقص باشند در واقع زنگ خطري است که نشان مي دهد ممکن است هر لحظه محل فعاليت و اشتغال اين گروه ميليوني به تعطيلي کشيده شده و افراد آن کاملا بيکار شده و به يکباره موجي از بيکاران به صف جويندگان شغل کشور وارد شود.
معمولا افرادي از يافتن شغل دلسرد مي شوند که دستکم ۲ سال و بيش از آن به صورت مستمر در جستجوي کار بوده و مرتبا در اين زمينه پيگير هستند، اما امکان دستيابي به يک فرصت شغلي را نيافته اند. بنابراين در حال حاضر، يک ميليون و ۶۱۷ هزار نفر در بدترين شرايط به لحاظ جستجوي کار به سر بُرده و ديگر اميدي به يافتن شغل را ندارند.
همچنين يک ميليون و ۶۴۶ هزار نفر از مجموع بيکاران کشور در گروه سني زير ۳۰ سال قرار دارند که نشان دهنده وجود بحران بيکاري جوانان عمدتا تحصيل کرده در کشور است. دولت تدبير و اميد در دوره فعاليت خود نتوانسته است گام هاي موثري را براي حل معضل بيکاري جوانان بردارد و تنها بيکاري را مهم ترين و با اولويت ترين مسئله داخلي کشور مي داند!
مايوس شده‌ها ۴ برابر شدند
در شرايط فعلي، مسئله مربوط به بيکاري فرزندان در خانواده ها يکي از بزرگترين چالش ها و معضلات پيش روي پدران و مادران است. به ويژه جواناني که داراي تحصيلات دانشگاهي هستند و امکان ورود به بازار کار را نمي يابند؛ اين مسئله براي خانواده هايي که داراي بيش از يک فرزند تحصيل کرده آماده به کار باشند، بسيار جدي تر و بيکاري براي اين گروه از خانواده ها، تلخ تر است.
آمارها نشان مي دهد در ابتداي دهه ۹۰، تعداد افراد داراي اشتغال ناقص و گروه هايي که همواره در معرض بيکاري و از دست دادن يکباره شغل قرار داشتند يک ميليون و ۹۰۰ هزار نفر بودند که اين تعداد در نيمه دهه ۹۰ با ۲۵۳ هزار نفر افزايش به ۲ ميليون و ۱۵۳ هزار نفر بالغ شد. بنابراين در يک دوره ۵ ساله، اوضاع کسب و کار و بنگاه ها بهتر نشده و بر تعداد واحدهاي در معرض تعطيلي و ورشکستگي افزوده شده و يا از قدرت جذب نيروي کار در واحدهاي موجود کاسته شده است.
نکته حائز اهميت و تامل برانگيز اين است که در سال ۹۱ تعداد ۴۰۰ هزار نفر جوينده کار در کشور پس از مدت ها جستجو از يافتن شغل دلسرد شده بودن که حالا اين تعداد در سال ۹۵ با ۴ برابر افزايش به يک ميليون و ۶۱۷ هزار نفر بالغ شده است.
منبع:مهر