به گزارش پايگاه خبري تحليلي پيرغار، سحرگاه دوازدهم آبان ماه بعد از نماز صبح خوابم نرفت چرا که امروز، قرار بود اتفاقي مبارک رقم بخورد. بعد از ديدار دانشجويي در ماه مبارک رمضان، دلم بهانه ديدار حضرت آقا را مي گرفت و دائم به دل، وعده وعيد مي دادم که اندکي صبر، سحر نزديک است و تا امروز، روزها را سپري کردم  تا اينکه آرزويم رنگ حقيقت گرفت و در آستانه روز مبارزه با استکبار جهاني، توفيق ميثاقي ديگر با مقتدايم براي من و خيل عظيمي از عاشقان ولايت مهيا شد.

از خانه که عزم رفتن کردم، هواي خاطره انگيز و به قول غربي ها نوستالوژيک حس خوبي را در وجودم زنده کرد. عجب صبح دلنشيني بود، باران از شب قبل خيابان ها را شسته و درختان را نوازش داده بود و در هواي پاييزي، عجيب بوي بهار مي آمد.

عجولانه، خود را به خيابان جمهوري رساندم. صف کشيدن اتوبوس هاي بي شمار در اين خيابان خبر از مجلسي با شکوه مي داد. در راه چند دانش آموز با عجله از کنارم رد شدند. با ديدن آنها احتمال دادم که اين موقع صبح و اين عجله تنها براي رفتن به ديدار رهبري است که معنا مي يابد. يکي از آنها به دوستان خود مي گفت اگر با من باشد تا خود بيت مي دوم، آن ديگري هم گفت عجله کنيم که بتوانيم برويم جلو و آقا را از نزديک زيارت ببينيم.

خلاصه به هر نحو ممکن رسيديم به خيابان فلسطين که محل در ورودي عموم ديدارکنندگان بود. تا اواسط خيابان صف طويلي از دانشجويان و دانش آموزان به چشم مي خورد که با يک انسجام پرتلاطم منتظر رد شدن از گيت هاي ورودي بودند.

همه چيز اطراف بيت، از ساختمانهاي اين خيابان تا کلاغي که پله پله از داربست ها بالا و پايين مي رفت سوژه صحبتها شده بود. گروههاي دوستان را به عينه شاهد بودم که يا ساختمانهاي اين خيابان را تفسير مي‌کردند يا محتواي سخنان آقا را پيش بيني. پيرمردي هم در وسط صفوف با صداي خوش آهنگش، دائم صلوات مي فرستاد و گاهي هم کوبنده جمعيت را به سردادن شعار "مرگ برآمريکا" تشويق مي‌کرد.

بعد از تقريبا 40 دقيقه صف آهسته آهسته جلو رفت تا نوبت به ما رسيد ولي کماکان جمعيت جوان بود که به انتهاي صف افزوده مي شد. در حالي که کارتهاي ورود به بيت در دستمان بود از گيتها يکي پس از ديگري رد شديم و برخورد بسيار خوش رو و محترمانه پاسداران بيت، قوت قلب عجيبي به ما مي‌داد، طوري که احساس مي کردي وارد خانه خود مي‌شوي.

وارد حسينه شديم. حسينه پر از دانش آموز و دانشجويي بود که مشتاقانه به دري که قرار بود حضرت آقا از آن وارد حسينه شوند، خيره شده بودند. در ابتدا يکي از دانش آموزان با صدايي زيبا به قرائت قرآن کريم مشغول شد و پس از آن سرودي که متن تايپ شده آن بين مهمانان توزيع شده بود، توسط مجري تمرين و تکرار شد تا در محضر نايب امام زمان(عج) همخواني شود. بخشي از اين شعر اينگونه بود:

شعار انقلاب ما، شعار مرگ بر آمريکاست       نعره زنيد از دل و جان، بهارِ مرگ بر آمريکاست

نرمشِ با دشمن هرگز براي سازش نيست        سزاي گرگ حيله صفت رحم و نوازش نيست

آمد آمد صبح پيروزي ما

بالاخره لحظه وصال فرارسيد و سيد و مولاي ما با صلابت و طمأنينه هميشگي وارد حسينه شد. همه از جا برخاستند؛ موج جمعيت بي اختيار به سمت جايگاه حرکت مي کرد و با شعارهاي کوبنده از رهبرشان استقبال مي کردند. مشهود ترين تصويري که چشم را پر مي کرد ازدحام جمعيت جواناني بود که با اشتياق اما با زحمت به خاطر کمبود جا به سخنان و فرمايشات رهبر معظم انقلاب گوش مي دادند. ديدار دانش آموزي دانشجويي حضرت آقا از آن ديدارهاي پر جنب و جوشي است که کمتر در ساير ديدارها ديده مي شود چرا که اکثر افراد در سنين پايين قرار دارند و بزرگسال کمتر ديده مي شود.

انتظار مي رفت که با قضايايي که در راستاي محو شعار "مرگ بر آمريکا" در آستانه 13 آبان رخ داده است، آقا بخشي از فرمايشاتشان را به آن اختصاص دهند که همين اتفاق هم افتاد و رهبر، استوار و محکم همچون اول انقلاب، آمريکا را يک مستکبر خطاب و اسرائيل را نامشروع و حرام زاده عنوان کرد که جوانان نيز با تکبيرهاي کوبنده موضع و سخنان ولي خويش را تأييد کردند.

آقا در بخشي از سخنان خويش به مزاح فرمودند: "اين چه منطقي است که آمريکايي‌ها دارند يک روز مي گويند مذاکره و فرداي آن روز مي گويند گزينه ها روي ميز است" يا در بخشي ديگر فرمود: "صهيونيست ها مقامات امريکايي ها را هم بدبخت کردند" که در اين دو جا بود که لبخندي بر لبان جمعيت نشست.

صحبتهاي حضرت آقا مثل هميشه دل نشين و انقلابي بود؛ طعم خوش انزجار از خصم و ظالم حسن ختام اين ديدار آسماني بود که کام همه را شيرين کرد؛ اين را حداقل از 10 نفر شنيدم. موردي که بسيار جلب توجه مي کرد و انتظار آن مي رفت اين بود که جمعيت مخصوصاً شعار "مرگ بر آمريکا" را علاوه بر تکبير ميان صحبتهاي آقا، چندين بار تکرار کردند.

اين 45 دقيقه اي که آقا صحبت کردند براي ما که محو جمال و جلال الهي او شده بوديم، گويي ثانيه اي بيش بود. وقتي صداي تکبير حضار بلند شد و درياي آرام چند لحظه قبل با موج هاي خروشاني که به سوي جايگاه خيز برمي داشت مرا هم به تلاطم واداشت، دريافتم که ديگر وقت رفتن است و با حسرت کم بودن وقت ديدار، روانه درهاي خروج شديم.

چه خاطره دل انگيزي در جان ها حک شد. باشد که روزيه همه‌ي مشتاقات کوي ولايت شود.

منبع:دانا