سکينه دختر بزرگوار امام حسين(ع) که در علم و معرفت، ادب، توجه به حق از نوادر روزگار بود مورد توجه خاص حضرت اباعبدالله الحسين(ع) بود، نام اصلي او را آمنه، امينه يا امامه هم نوشته‌اند در ماجراي کربلا حضور داشت و از نزديک شاهد شهادت پدر، برادران و اقوام و ياران خويش بود.
روز عاشورا، چون امام حسين(ع) هنگام وداع با اطفال و زنان، ديد که دخترش سکينه از زنان کنار گرفته و در حال گريستن است به او فرمود: «سيطول بعدي يا سکينه فاعلمي منک البکاء اذا الحمام دهاني»، سکينه جان: بدان پس از من، آنگاه که مرگ گرفتارم ساخته، گريه تو، طولاني خواهد بود تا جان در بدن دارم، مرا با اشک حسرت بار خود مسوزان، اي بهترين بانوان! هر زمان که کشته شدم تو از هر کس ديگر، به سوگواري من سزاوارتري.[?]
بعد از شهادت امام حسين(ع) وقتي که اهل‌بيت(ع) آن حضرت را به اسارت گرفتند و موقع حرکت کاروان به سوي کوفه به دستور عمر سعد کاروان را از قتلگاه عبور دادند که اهل‌بيت پيامبر اکرم(ص) وقتي عزيزان خود را با وضعي دردآور و آغشته به خون ديدند از کجاوه ها پياده شده هر کدام در کنار جنازه عزيزي به نوحه و سوگواري پرداخت.
در برخي از منابع و مقاتل نقل شده است که سکينه دختر امام حسين(ع) کنار پيکر بي‌سر پدرش آمد و ابتدا نشناخت بعد از آنکه فهميد جنازه پدرش است، سخت گريست و جنازه را در آغوش گرفت و از شدت گريه حالت غش به وي روي داد و شنيد صدايي مي‌گويد: «شيعتي ما ان شربتم ماء عذب فاذکروني او سمعتم بغريب او شهيد فاندبوني»[?]
يعني؛ شيعيانم وقتي آب گوارا نوشيدند، مرا ياد کنيد و چون از غريبي يا شهيدي ياد شد، مرا نوحه کنيد.
مرکز مطالعات و پاسخگويي به شبهات حوزه علميه قم درباره اين روايت، چنين مي‌گويد: کفعمي در مصباح نقل مي‌کند: حضرت سکينه وقتي در قتلگاه پدر را شناخت، بدن او را در آغوش گرفت و از شدت اندوه، غش کرد. و در عالم غشوه شنيد، پدرش مي‌فرمايد: اي شيعيان من! هرگاه آب خوش و گوارا نوشيديد، از لب تشنه من ياد کنيد و هرگاه درباره غريب و شهيدي سخني شنيديد، به ياد غربت و شهادت من گريه کنيد، من نبيره پيامبري هستم که بدون گناه مرا کشتند و بعد از کشتن از روي عمد بدنم را پايمال سم ستوران قرار دادند و کوبيدند، اي کاش در روز عاشورا همه بوديد و مي‌ديديد که چگونه براي کودکم از دشمن آب گرفتم، کودکم را به جاي آب، با خون تير ظلم سيراب کردند…».[?]
آري، شهادت امام حسين(ع) و يارانش با تشنگي، چنان داغ و غم سنگيني بر دل‌هاي مؤمنان نهاد که تا قيامت سزاوار است با ديدن هر آب گوارايي و يا نوشيدن هر آب و شربتي گوارا، از لب‌هاي عطشان آن حضرت ياد شود، چرا که آب، يادآور آن عاشوراي عطش ريز و آن لب‌هاي تشنه عاشوراييان شهيد است.
امام صادق(ع) فرمود: من هرگز آب سرد ننوشم مگر آنکه حسين بن علي را به ياد مي‌آورم و نيز فرمود: هر که آب بنوشد و حسين(ع) را ياد و قاتل او را لعن کند، براي او هزار نيکي نوشته مي‌شود و هزار گناه از او محو مي‌شود.[?]
بنابراين اين روايت هم مي‌تواند تأييدي بر آنچه که از سکينه بنت الحسين نقل شده باشد.
*معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
?ـ فرهنگ عاشورا، جواد محدثي.
?ـ وسائل المحبين، محمد حسين شريعتمداري.
?ـ فرهنگ سخنان امام حسين (ع)، علي مؤيدي.
*پي‌نوشت‌ها:
[?]. ابو مخنف، لوط بن يحيي، مقتل الحسين (ع)، قم، کتابخانه مرعشي نجفي، ????ش، ص????
[?]. طريحي، فخر الدين، المنتخب، قم، انتشارات شريف رضي، ????ق، ????
[?]. کفعمي، ابراهيم بن علي، المصباح، قم، انتشارات رضي، ????ق، ص???، اين مطلب، هم چنين در منابع معالمي السبطين، ج?، ص??، ريا حسين الشريعه، ج?، ص??? آمده است، و خصايص الحسينيه، ص???
[?]. کليني، محمد بن يعقوب، اصول کافي، تهران، دارالکتب الاسلاميه، ????ش، ج?، ص